środa, 27 lipca 2016

Majowe - bajkowe wspomnienia z Lanckorony


Co się odwlecze, to.....

Ponad dwa miesiące zbierałam się, aby napisać ten post. W międzyczasie opisałam zrobione sweterki i chustę, a relację z mojej pierwszej wizyty w tym bajkowym miejscu ciągle odkładałam.... bo praca, bo wyjazdy, bo... bo... bo... a zatem do... klawiatury !

Ostatni majowy tydzień spędziłam w urokliwej Willi Tadeusz w Lanckoronie.


O tym niezwykłym pensjonacie po raz pierwszy przeczytałam na blogu Gackowej. Zachwyciły mnie zdjęcia i opis tego miejsca, aż nadarzył się dobry moment, aby je odwiedzić. Dom, a właściwie piękna, drewniana willa, ma ciekawą długoletnią historię (od 1924 roku jest pensjonatem prowadzonym przez rodzinę Lorenzów) i niesamowity klimat. Położony jest na zboczu Góry Lanckorońskiej (545m).

Lanckorona leży u stóp tego wzniesienia, zaś na jego zboczu ulokowały się piękne, stare wille zbudowane w stylu zakopiańskim, w latach 20. i 30. w XX wieku. Jedną z nich jest Willa Tadeusz.


Mieszkałam w klimatycznie urządzonym pokoju na pierwszym piętrze, z wyjściem na ogromny taras.
Gdy tylko otworzyłam drzwi, moim oczom ukazał się zapierający dech w piersiach widok.... 


TAKA panorama! zdjęcie wykonałam około 5 rano (!), centralnie za drzewami, widać, obudzone już jakiś czas temu, słońce.

I ta cisza.... Pierwszy raz od bardzo dawna zdarzyło mi się obudzić o świcie i poza śpiewem ptaków NIC innego nie słyszeć. Cisza absolutna. Kompletny brak dobiegających z daleka dźwięków cywilizacji: samochodów, motorów, kosiarki, piły spalinowej, stukania młotka, trzaskania drzwi, okien, nawet szczekania psów... w ciągu dnia było równie cicho, i tylko czasami słychać było samochody, średnio raz na godzinę....(!)

Willa Tadeusz ma idealną lokalizację dla ludzi potrzebujących odpoczynku i wytchnienia od codziennych spraw. Na pewno sprzyjają temu spacery po ścieżkach, którymi możemy wspiąć się na Lanckorońską Górę – a do wyboru mamy: Aleję Cichych Szeptów, Drogę na Moczary, Drogę Do Dawnego Kamieniołomu albo, najbardziej poetycką - Aleję Zakochanych
Kilkadziesiąt metrów za Tadeuszem, jest dróżka, która nas doprowadzi właśnie do tej ostatniej.... zatem idziemy....



i tak niespiesznie można wędrować, wśród drzew, po krętych dróżkach, aż do ruin zamkowych....

Zamek, a raczej to co z niego zostało, piorunującego wrażenia nie robi, można "wejść do środka" jego pozostałości i zobaczyć m.in. masywne mury. W skład ruin wchodzą fragmenty ścian i wież oraz zarys dawnej fosy.


Obok płotu otaczającego ruiny znajduje się pomnik, który przypomina o tym, że zamek lanckoroński był jednym z głównych bastionów powstańców barskich.



Według kronikarzy Jana z Czarnkowa i Jana Długosza zamek wzniósł w XIV w. król Kazimierz Wielki w miejscu dawnego gródka strażniczego, aby strzegł granicy Małopolski ze Śląskiem. Po bitwie grunwaldzkiej w 1410 r. król Władysław Jagiełło, ustanawiając starostwo lanckorońskie, osadził w zamku Zbigniewa z Brzezia, protoplastę rodu Lanckorońskich, którego potomkowie pełnili funkcję starostów do 1512 r. Właściciele zamku się zmieniali (Lanckorońscy, Wolscy, Zebrzydowscy, Czartoryscy, Myszkowscy i Wielopolscy), był on wielokrotnie niszczony i odbudowywany. Największemu zniszczeniu uległ najpierw w 1655 r. podczas potopu szwedzkiego, a następnie za sprawą walk podczas konfederacji barskiej w 1772 r., ostatecznie zaś popadł w ruinę w wieku XIX. 

Podobno, dawnymi czasy, zamek składał się z komnat mieszkalnych, kaplicy, pomieszczeń gospodarczych i dziedzińca. Według legend krył tajne przejścia (wejście przez studnię w kuchni zamkowej), którymi można było dotrzeć do lanckorońskiego rynku. Niektórzy twierdzą, że istniało również ukryte przejście łączące zamek z klasztorem kalwaryjskim... Niestety nie udało mi się go odnaleźć, zatem muszę tam jeszcze wrócić...

Przed ruinami jest spory placyk, stanowiący głównie parking dla tych, którzy zamiast spaceru wybierają samochód, można tam również odpocząć na ławkach „z widokiem na zamek”, skorzystać z cienia otaczających drzew albo kąpieli słonecznej, lub udać się jedną ze ścieżek na punkt widokowy i popatrzeć na okolicę, albo... zaplanować trasę kolejnego spaceru wokół góry....

Natomiast schodząc drogą w dół, mijając po drodze kościół, udamy się w kierunku lanckorońskiego rynku. Jest on niewielki, dość stromy, bo położony na zboczu góry, otoczony zabytkowymi drewnianymi domami...



Przy rynku znajduje się muzeum regionalne (ciekawe zbiory), bankomat "za szybą", a także malutkie sklepiki i kawiarnie, które zaczynają tętnić życiem w okolicach weekendu, wtedy też na rynku odbywają się kiermasze z lokalnymi produktami, m.in. chlebem, miodem, przetworami oraz rękodziełem (głównie słynne lanckorońskie koronki). 

Z rynku odchodzą malownicze uliczki, z których niejedna prowadzi z powrotem do.... Willi Tadeusz, ale zanim tam wrócimy koniecznie trzeba zatrzymać się w innym magicznym zakątku - Cafe Arka.

To miejsce trudno ominąć, bo kieruje do niego.... nos podążający za zapachem świetnej kawy i domowych wypieków. Prowadzą go artyści, Jacek i Ewa Budzowscy, którzy zachwycili się Lanckoroną i postanowili zostać. Otworzyli galerię ceramiki artystycznej, potem kawiarnię i są tu od ponad 18 lat. Miałam okazję osobiście poznać Pana Jacka - bardzo sympatyczny człowiek.
Cafe Arka to biały domek, do którego można wejść przez duże szklane drzwi i tutaj zaczyna się zachwyt...

tak wygląda bar...

tutaj można usiąść we "wnętrzu" Arki, wypić herbatę lub kawę, zjeść ciasto....

albo trochę dalej - do wyboru są krzesła, fotele...


Ściany Arki pokryte są powiększonymi znaczkami z różnych stron świata. (...takie znaczki zbierałam w dzieciństwie... :))

można też wejść po schodach, przywitać się z Królem i Królową....
 i usiąść w bardzo kameralnym miejscu...

spojrzeć w dół na bar....


 albo wyjść na zewnątrz i usadowić się wśród zieleni, w jednym z foteli,

posłuchać śpiewu ptaków....ale, ale (!) one przecież nie śpiewają... to tylko MAGIA tego miejsca.

Obok znajduje się Galeria, gdzie jest wystawiona i sprzedawana ceramika użytkowa, dekoracyjna oraz wyroby artystyczne, z których część stanowi wystrój kawiarni - wszystko wykonane własnoręcznie przez twórców-założycieli Arki.

Cafe Arka to jedno z najmilszych miejsc, do których trafiłam.

Po wspaniałej kawie w czarodziejskiej kawiarni pozostaje już tylko powolny spacer malutkimi uliczkami Lanckorony w kierunku Willi Tadeusz. A dookoła takie widoki...

I tutaj chciałabym zakończyć mój spacer, a może jego główną część...?


Po tygodniowym pobycie nie było łatwo wyjeżdżać z Lanckorony. Chociaż baterie zostały naładowane, głowa odpoczęła od miejskiego zgiełku, niebieski kapturek został "prawie skończony", drugi sweter niemalże - zabrakło mi włoczki na pół rękawa :) - czyli założenia zrealizowane - to jednak chciałam jeszcze zostać...

Miasteczko jest wielce urokliwe, ma ciekawą architekturę, bardzo lubię takie miejsca, które mają swój niepowtarzalny klimat. Poza tym poznałam tu bardzo miłych, kulturalnych i otwartych ludzi i te anioły... - to dzięki temu jest tu jak w bajce. 

W Willi Tadeusz czułam się bardzo dobrze, jak pełnoprawny członek rodziny, a nie jeden z wielu gości. Mili gospodarze, wspaniałe jedzenie, domowa atmosfera - było bardzo sympatycznie i dlatego jeszcze tam wrócę. 

Mój pobyt tam mogę spuentować wierszykiem, który wpisałam do Księgi Pamiątkowej:

"Pierwsza wizyta w Willi Tadeusz
na ścieżce żuczek - jak skarabeusz,
choć to nie Egipt - jest retro klimat
tutaj historia dzień rozpoczyna.

Wiele pamiątek rycin, obrazów,
nie znajdziesz jednak tu bohomazów.
Tu atmosfera jest fantastyczna
stąd częstym gościem Brać artystyczna.

Aktorzy, muzycy i ludzie sztuki,
poeci, pisarze i kwiat nauki...
Bo klimat tutaj jest unikalny, 
nastrój przyjazny - NIEPOWTARZALNY

Każdy się czuje w Willi jak w domu
i chętnie zamieszkałby tu, po kryjomu...
Kuchnia wspaniałą, śpiew ptaków z rana
po cóż wyjeżdżać więc na... Bahama?

Piękne widoki, szum drzew dokoła
to Zew Natury nas tu zawołał.
Z Willi Tadeusz wyjeżdżać smutno, 
lecz tu wrócimy... chociażby jutro !

/wiem, że nie jest to Mickiewicz, ale starałam się oddać urok tego miejsca/


Do napisania !

11 komentarzy:

  1. Monika, przepiękne miejsce! Bardzo podoba mi się Twój sposób zwiedzania i postrzegania miejsc... jesteś romantyczką! Ja jestem na pewno, i w podobny sposób chłoniemy miejsca, które zwiedzamy. Zachwyca nas cisza, tak jak Ciebie, urocze zakątki, nad wszystkim mocno rozmyślamy, cieszymy nie tylko oko. Piękne miałaś wakacje... Opowiadałam Ci już gdzie my się wybieramy. I pierwszy tydzień będziemy mieć bardzo podobny jak Ty:) Aż mam motylki w brzuchu na tę myśl! :) Domek w lesie, nad jeziorem, a jezioro na tle gór...
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Marzenka, dziękuję :) Organizując jakikolwiek wyjazd, staram się znaleźć w miejscu, które chcę odwiedzić, coś co mnie zachwyci. Czasami znajduję taką informację w książkach, przewodnikach, ostatnio także czytając blogi, a czasami już na miejscu. Jadąc do Lanckorony byłam przygotowana na miły pobyt, ale żadne słowa nie opiszą mojego zauroczenia okolicą oraz MAGII jaka towarzyszy temu miejscu! To takie "duchowe sanatorium" dla zmęczonych cywilizacją.

      Usuń
    2. A Wam, życzę cudownego wspólnego wyjazdu, wielu wrażeń, zachwycających widoków i cieszenia się chwilą... To piękne i jeszcze mało komercyjne okolice, jest sporo do zobaczenia i warto z tego skorzystać :) i... czekam na relację z wyjazdu...

      Usuń
  2. Monika pięknie opisałaś swój pobyt w tak urokliwym miejscu. Czytając czułam się jakbym była tam z Tobą. To cudowne miejsce warto odwiedzić. Wiersz wspaniały, podsumowujący cały pobyt.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ula, ślicznie dziękuję za miłe słowa. Rzeczywiście Lanckorona zachwyca i, jak się okazuje, ten zachwyt nie przemija, chętnie pojechałabym tam znowu, nawet... w najbliższy weekend! Polecam jako świetne miejsce dla odpoczynku oraz regeneracji sił. I, jak można przeczytać, nastraja poetycko... ;)
      Naprawdę warto się tam wybrać na kilka dni. :)

      Usuń
  3. Piękne miejsce. Szczęśliwi ci co mieszkają tam na stałe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To miejsce oczarowuje i sprawia, że chce się wrócić...
      W Tadeuszu poznałam osoby, które przyjeżdżają tam od ponad 30 lat i to kilka razy w roku, nie tylko z Krakowa (bo to niedaleko - około 40 km), ale także z innych polskich miast. Musi COŚ tam być skoro wracają... Marzeniem byłoby móc zamieszkać na stałe w takich okolicach ... :)

      Usuń
  4. Też czytałam ten wpis Gackowej i zapragnęłam tam pojechać. Jednak dla mnie na weekend to trochę za daleko. Ale może kiedyś na dłużej, bo wspaniale zarekomendowałaś. Aż chce się tam jechać i chłonąć i wypoczywać:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Danusiu, polecam się tam wybrać przynajmniej na tydzień :) Piękne są również okolice Lanckorony i sporo jest do zobaczenia - z jednej strony Pogórze Wielickie z drugiej Beskid Makowski... Pomyśl, jak pięknie będzie tam jesienią :)

      Usuń
  5. Świetna relacja z pobytu, okraszona zdjęciami bardzo urokliwych miejsc! Aż chce się tam jechać, natychmiast :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję Rene :) Pobyt tam naprawdę dodał mi skrzydeł i pozwolił odetchnąć od codziennego zgiełku. Niestety tydzień upłynął tak szybko, a sporo jeszcze zostało do zobaczenia. Już rozmyślam nad trasami pieszych wycieczek, które będę realizować podczas następnego wyjazdu...

      Usuń